foto’s © Aicha Qandisha
Als je zoveel bijzondere dingen hebt gegeten als wij, loop je het risico een beetje blasé te worden. De verveling slaat weleens toe bij gerechten die je tafelgenoten inspireren tot lofdichten.
O, daar heb je die ras al hanout weer; o, hij doet ook iets met yuzu en opeens duikt overal de zwezerik weer op, die me begin jaren negentig constant stalkte.
Je wilt steeds weer nieuwe ervaringen. Je was in El Cellar de Can Roca, je at bij Narisawa, je onderging de doldwaze grappen en grollen van Diverxo dus het moet de volgende keer weer gekker, die beleving moet weer intenser, het moet weer nieuwer, het moet weer anders. Je heb al een levende garnaal in je mond gehad, nu ben je nieuwsgierig naar de levende garnaal met levende mieren van René Redzepi.
Legendarisch
Heston Blumenthal van The Fat Duck heeft ons een paar weken geleden volledig weten te verrassen, al wisten we min of meer wat ons te wachten stond, want The Fat Duck is legendarisch.
Het is al een avontuur om een plek te bemachtigen in het zestiende eeuwse pand in Bray vlakbij Londen, niet ver van The Waterside Inn van Alain Roux.
Heilige graal
The Fat Duck was een soort Heilige Graal voor ons. We hadden al een paar keer gegeten in Blumenthal’s Dinner, waar je gerechten eet die zijn geïnspireerd door recepten uit de zestiende, zeventiende, achttiende eeuw. Zeer bijzonder.
Maar in The Fat Duck, hoorden we, moet je alles vergeten wat je weet over eten en drinken. Het is alsof je alles voor het eerst eet. Je eet wat je niet eetbaar achtte, de ingrediënten voelen en proeven niet meer zoals je gewend was. Boven is onder, onder is buiten, binnen is geel en smaakt naar gebrande jellybeans, zoiets.
Het apéritief, bijvoorbeeld, een Wodka Lime Sour in mijn geval, bevatte alles wat erin hoort, alleen werd het geserveerd als een broos, drooggevroren balletje dat vloebaar werd in mijn mond.
Alice in Wonderland
Eén van de desserts was een macaron gevuld met melkijs, geserveerd op een zwevend kussen. I kid you not, een echt, heus zwevend kussen.
The Fat Duck is een soort culinaire Alice in Wonderland.
Hartenkoningin
Blumenthal gaat bij het voorbereiden van je gerechten verder dan elke chef waar we ooit eerder aten. Je wordt dagen van tevoren gebeld, serieus, en je het hemd van het lijf gevraagd. Intieme dingen willen ze van je weten, en van je tafelgenoot. Heston Blumenthal weet nu meer van me dan mijn huisarts. Of de belastingdienst.
Ik sprak net van Alice in Wonderland, dat is een lunch of diner (beide zijn identiek) in The Fat Duck vrij letterlijk. Geen Hartenkoningin die blèrt dat je kop eraf moet, gelukkig, maar wel een reis door een fantasielanschap dat begint met de landkaart op je tafel, die je moet lezen met een vergrootglas. Je voelt je meteen weer een kind.
Brisk Bites
De reis begint met die drooggevroren cocktail, zogenaamd op de avond tevoren, en vervolgt met een ontbijt, eerst een magische thee die aan de rechterkant koud en aan de linkerkant warm aanvoelt. Ik zei hé, die heb ik al eens gehad in Tokio, in l’Effervescence, van Shinobu Namae. Hassnae zei dat Namae in de leer was geweest bij Blumenthal.
Daarna kregen we graanontbijt in kartonnen pakjes, parodieën op die pakjes van Kellog’s, Frosties en zo. Deze hadden nepnamen en nep-designs, bedrieglijk echt. Ik koos Brisk Bites, met op het pakje het witte konijn uit Alice in Wonderland. Er zat een ‘free gift‘ in het pakje, een puzzel die je moest maken om je beloning te krijgen, een munt die je later nodig had.
Naar zee
De Brisk Bites zagen eruit als zoete, knapperige vlokken, de melk die erop ging zag eruit als echte melk maar het was een hartige traktatie met vlees en groenten, overgoten met een emulsie van truffelei. zeer smakelijk. En gek. We hadden plezier.
De puzzel was een houten doosje, één van de kanten was bedrukt met een tekening van Winsor McCay’s Little Nemo, een persoonlijke noot. Hassnae’s doosje had een afbeelding van één van haar boeken, ‘Achter de Sluier’. Ze hadden haar gegoogeld, de rakkers.
Daarna gingen we naar zee, letterlijk. We kregen een compleet strand voorgeschoteld, met zand en zeeschuim en zeewier en krab, uiteraard. Een schelp met een iPod erin, waaruit dan de zee klonk. Het zand was van witte chocola, het schuim weet ik niet meer. Het was verrukkelijk. En leuk. We sloten ons stranduitje af met twee ijsjes die er vertrouwder uitzagen dan ze waren. Het raketje bleek een waldorfsalade, het calypso-achtige ijsje een combinatie van zalm, avocado en rettich. Wat ik zei: onder was buiten, warm was verkoelend, en de geur van zongende oesters.
Wondere sprookjeswereld
Van de zee trokken we naar het bos voor een picknick. We kregen nu een rokende vulkaan voorgeschoteld, ‘mock turtle soup’ en een geheimzinnig bos, weer vol verwijzingen naar onze levensgeschiedenis. Er waren paddestoelen, bieten, bosvruchten, er was truffel en zie ik daar nou larven? Yup! Lekker hoor!
En zo ging het maar door, met thee die geen thee was, sandwiches die je voor de gek hielden, coquilles met truffel, een subliem hoofdgerecht van lam naar het zoete gedeelte, een wondere sprookjeswereld met sneeuwballen, ballen van goud en van glas, dat zwevende kussen, een toverpoppenhuis dat tot leven kwam als je er de munt in gooide die je bij het ontbijt had verdiend. Een eetbare speelkaart. We kregen nog snoep mee naar huis. Het was alsof je op een kinderfeestje was geweest.
Eenmaal buiten was alles weer normaal. We lieten ons per taxi naar het station vervoeren. “Dat was goed, hè”, zei de chauffeur, een Pakistaanse moslim met eeltplek op zijn voorhoofd, die niet de indruk wekte tot de reguliere clientèle van The Fat Duck te behoren. “Je moet het niet elke week doen, maar af en toe moet je jezelf dat gunnen.”
info[at]aichaqandisha.nl