foto Aicha Qandisha
Nadia schreef al eens dat New Yorkers overal voor in de rij staan: cronuts, winkels, restaurants. Dat klopt, maar het gaat nog wat verder: ze staan ook in de rij als ze niet eens weten óf er wel iets is om in de rij voor te staan.
Zo liepen Majda en ik laatst door Soho, na een fietstocht van 5th Avenue naar Broome Street, via de Frozen ’s more van Dominique Ansel en de Anna Sui boutique richting Broadway toen we een grote groep mensen in de miezerregen voor een gebouw zagen staan.
Ik vroeg aan een van de mannen wat er aan de hand was en hij zei ‘they say Kanye West is in there’. Daar stonden ze dan, gemoedelijk voor het gebouw, opgewonden te wachten, mobieltjes en camera’s in de aanslag voor als Kanye West zou verschijnen.
Hoorbare opwinding
Vanzelfsprekend bleven we staan, gefascineerd als we waren door het tafereel dat we jullie niet wilden onthouden. En dus sloten we ons als makke schapen bij de groep aan en wachtten geduldig. Het was een non-descript gebouw. Sommige bezoekers gingen er gewoon naar binnen. Er stond een portier bij de deur breed te lachen om de hersenloze wachtenden.
Voor het gebouw stond een dure auto met chauffeur die af en toe naar de deur van het gebouw liep, interessant deed en vervolgens weer in de auto ging zitten. Iedere keer als hij zich verroerde, richtten de handen met mobieltjes zich weer op de deur, want zou hij nu dan toch… Hoorbare opwinding alom.
Mensen die voorbij kwamen vroegen allemaal wat er aan de hand was. Sommigen liepen door, anderen bleven staan. Naast me nam het ongeduld toe. De regen overigens ook. We keken elkaar aan wat we in godsnaam daar onze tijd stonden te verdoen, maar het zou toch wel leuk zijn om de hysterie in beeld te vangen. Mijn kompas was de lange man die overal bovenuit kon kijken, als hij zich schrap zette, deed ik dat ook. Majda was inmiddels iets naar voren gekropen.
Pufjes gif
Op een gegeven moment kwam er een verzuurde bejaarde langs die bleef staan. Zo eentje bij wie je pufjes gif uit de poriën ziet komen. Ze bleef staan met haar mobiel in de hand. Toen een jongedame haar vroeg waarom iedereen daar stond, negeerde ze haar ostentatief met haar ontevreden kop. Je begrijpt het al, zo iemand die zelfs door haar kleinkinderen wordt geschuwd.
Ze begon al snel te klagen dat ze niks zag en richtte haar ergernis op Majda’s rug die niks doorhad. Maar je weet van tevoren hoe dat gaat met van die types, they got trouble written all over them. Dus toen begon ze Majda lastig te vallen: dat ze niks kon zien, dat Majda niet mocht bewegen, dat zij daar woonde en toch zeker meer recht had om daar te staan en een kiekje van Kanye West te maken. Ze koos Majda uit, omdat zij het kleinst was. Alle andere aanwezigen waren een stuk langer.
Het type mens, kortom, wiens voorouders slaven bezaten, en dat nu, nu de gloriedagen van onderdrukkende hegemonie en uitbuiting voorbij zijn, met haar geheel terechte eenzaamheid de rest van de mensheid lastig valt.
Stupid ass
Majda keek verbijsterd achter zich om, toen ze het keelgepruttel hoorde. ‘Excuse me vroeg ze nog beleefd. En toen nam het gekraak van dat mens toe. Ik bemoeide me ermee, maar leek in lucht te zijn opgegaan, want niemand hoorde me. Als er ooit een moment was voor de verzuchting, what am I, chopped liver? dan toch zeker toen.
Het was een absurde en tegelijk hilarische bedoening. Een oude graftak die een jonge vrouw voor stupid ass uitmaakt, omdat ze niks anders deed dan staan. In de regen ruzieën om een plekje om eventueel, heel misschien, Kanye West te zien die daar supposedly zou zijn. Terwijl het harder ging regenen en het ongeduld toenam, get your ass out here!, besloten we dat het mooi was geweest.
We vervolgden onze weg terwijl de groep nog steeds met de mobieltjes in de hand klaarstond om Kanye West te filmen. Toen we de volgende dag weer in Soho waren, wilden we even langs om te kijken of de groep er nog steeds stond.
hassnae[at]aichaqandisha.nl