Tranentelevisie. Ik kan er heel slecht tegen. Richt een camera op mensen en al snel krijg je trillende lippen en natte ogen. Een zuigerige emo-vampier hoeft als presentator slechts de bekende vragen te stellen voor de waterlanders zich aandienen.
Emo-porno vind ik het en ik gruw ervan.
Op de Marokkaanse televisie hebben ze de emoties ook ontdekt. Elke dag is er de talkshow Kissat Nass (verhalen van de mensen) met daarin gasten over allerlei onderwerpen die voorheen alleen fluisterend achter de voordeur besproken werden.
Seksuele intimidatie door je meerdere bijvoorbeeld. Vrouwen die in de steek zijn gelaten door hun man. En gisteren: moeders wier leven tot een hel wordt gemaakt door hun schoon- of stiefkinderen.
Te gast was onder andere een vrouw die haar zoon niet meer ziet, omdat zijn vrouw haar niet lust. Ook was er een vrouw die tegengewerkt wordt door de kinderen van haar echtgenoot, omdat ze op zijn geld azen. Aan het eind van de uitzending kwam de man in kwestie er ook bij zitten: oud, kwetsbaar, een zwakke gezondheid en met nog maar een paar tanden in zijn mond.
Huilend riep hij zijn kinderen op hem met rust te laten: ‘ze willen me dood hebben. Ze willen haar dood hebben’. ‘Wat zijn dit voor vervloekte kinderen’, vroeg de presentatrice
Hartverscheurend.
Het zijn de verhalen die je vaak via via hoort en die je nu in al hun rauwheid voor je ziet. Zonder opsmuk. De ellende van het dagelijkse bestaan.
De presentatrice, Nouhad Ben Aguida, is als een soort Oprah die haar mening gretig en vol verontwaardiging geeft en elke uitzending zit er een soort Dr. Phil bij die de situaties duidt.
Tijdens de uitzending over seksuele intimidatie was er een meisje dat haar verhaal deed over haar mentor die achter haar aan zat. Aan het slot kwam er een, uhm, niet zo aantrekkelijke jongen bij die beweerde dat hij seksueel geïntimideerd werd door zijn voormalige chef die een relatie met hem wilde.
Het mooie hiervan was dat de redactie ook de andere kant wilde belichten: mannelijke slachtoffers van seksuele intimidatie. Het hilarische was dat niemand in de zaal die gozer geloofde. Mocro Dr. Phil kon met moeite zijn lach inhouden.
Mijn moeder en ik luisterden hard lachend hoe hij eerst vertelde dat hij haar zijn nummer niet wilde geven en plots constant door haar werd lastiggevallen op zijn mobiel. ‘Het is niet leuk om als een lustobject gezien te worden’.
Geweldig. Een stukje Marokko op de televisie. Niet te missen tv. Ondanks die tranen.
hassnae[at]aichaqandisha.nl