foto © AichaQandisha
Of ik wilde zien waar hij zijn spul haalde. ‘Wilde’, mwah. Benieuwd was ik wel, want het zou een stukje kunnen opleveren. En wat voor journalist zou ik eigenlijk zijn als ik de gelegenheid aan me voorbij zou laten gaan om een verboden stukje Beiroet te zien?
Overdag was het veilig, want dan was er geen politiepatrouille, verzekerde hij me, en dus stapte ik, nog verdoofd door de vroege en lange vlucht, in de taxi. Het autoraam open, zodat het briesje me wakker hield in de broeierige middaghitte.
De taxichauffeur wist meteen waar het om ging toen hij de bestemming hoorde en trapte het gaspedaal in. Om de paar honderd meter zag je grote hopen vuilniszakken. Het was zomer in Beiroet en de vuilophaaldienst staakte. De stad stonk. En de mensen schudden misprijzend het hoofd. Inmiddels hebben de onopgeruimde vuilnishopen tot groot protest geleid tegen de regering.
Libanese cel
Terwijl het tweetal voorin de auto gezellig met elkaar keuvelde, zag ik me al wegkwijnen in een Libanese cel: “Zul je nét zien dat er uitgerekend vandaag wel politie is en dan hang ik. Ach, het zal toch niet, hij doet dit al jaren.” De Gollem en Sméagol in mij werden het niet eens.
Onze tocht bracht ons ver buiten het centrum van de stad, naar een heuvelachtige buitenwijk. Toen we er bijna waren, bekeek de taxichauffeur met een bijdehandte blik mijn vriend en adviseerde hem zijn gouden sieraden af te doen. Maar dat hoefde niet volgens mijn vriend, want hij was een bekende en voelde zich er veilig.
We stapten uit in een architectonisch minder aantrekkelijke buurt. Buiten voor een huis stond een groepje mannen dat ons gastvrij groette en vroeg verder te komen. We liepen een klein trapje af naar de achterkant van het huis, waar ik op de buitenplaats een tafel zag met daaromheen wat vrouwen en kinderen die eromheen speelden.
Amerikaanse dollars
Rechts daarvan gingen we een kort gangetje in dat naar een kamertje leidde waar drie mannen op lage stoelen aan een nog lager tafeltje zaten. In de plastic zak zat het spul. Het was een komen en gaan van mannen die met Amerikaanse dollars betaalden voor hun goedje.
Het was alsof ik in een Marokkaanse openbare oven annex bakkerij terecht was gekomen. In alle ontspannenheid werden de goederen verhandeld, alsof de mannen snel hun broodje of baguette moesten halen voor het lunchtijd was.
Het goedje dat mijn vriend wilde, was er niet, dat zou er pas over twee uur weer zijn zijn, dus ging hij voor ander spul, maar dan wilde hij die wel met korting en hij wilde ook even proeven.
Dat was geen probleem. Hij nam plaats op een sofa die daar, in het verder karig ingerichte kamertje, ook stond en versneed zijn spul op de tafel, voordat hij een snuif nam. Terwijl hij bezig was met versnijden, kreeg hij van een andere man een klein zeefje aangeboden om het spul goed te filteren.
Gewapende soldaat
Ik observeerde alles vanuit een hoekje en werd hartelijk uitgenodigd plaats te nemen op de bank naast mijn vriend. Dat was echt niet nodig, verzekerde ik hen.
Dwangmatig aan zijn neus wrijvend stond mijn vriend grijnzend op. Hij was weer voorzien. We werden vriendelijk uitgezwaaid en reden met dezelfde taxi, die ons opwachtte, weer terug.
Honderd meter verderop zag ik een legerkazerne met een gewapende soldaat bij het hek posten.
Dit stuk is eerder gepubliceerd op Frontaal Naakt .
hassnae[at]aichaqandisha.nl