Gisteren was ik in juichstemming want: Hoera! Ik heb een goede, nieuwe kleur lipstick gevonden. Een prachtige kleur van Yves St. Laurent. Minder hoera was ik over het proefje dat ik er bij kreeg: handcrème van Clarins. De crème was bestemd voor de ouder wordende huid en zou helpen bij het verminderen van ouderdomsvlekken. Ouderdomsvlekken? Meteen werd ik onzeker.
Ik zou toch niet…? Nauwkeurig bekeek ik mijn handen. Het waren volgens mij nog steeds dezelfde handen die ik altijd heb gehad. Misschien iets minder strak in de lak dan 20 jaar geleden, maar toch. Hoe ik ook tuurde, ik kon geen enkele ouderdoms- of levervlek op mijn handen ontdekken.
Cursussen psychologie en anatomie
Dit geintje wordt me al geflikt sinds ik een jaar of 35 ben. Althans, ik herinner me dat ik rond die leeftijd de eerste antirimpel proefjes meekreeg. Ik bestudeerde mezelf langdurig met vergrootspiegels maar ik had op die leeftijd echt nog geen enkele rimpel. Terwijl ik hier over nadacht meende ik me te herinneren dat de verkoopster van de parfumerie er een beetje vals vriendelijk bij had geglimlacht toen ze me de proefjes overhandigde. Moedig nam ik me voor me er niet onder te laten krijgen. Ik zou zelf wel zien wanneer de eerste rimpels op mijn gezicht zouden verschijnen. Wat mij betreft konden ze pot op met hun antirimpel crèmes. Helaas… Het lukt die krengen iedere keer weer mijn zelfvertrouwen een flinke deuk te geven.
Ik zou er dan ook hartstochtelijk voor willen pleiten medewerk(st)ers van parfumeriezaken cursussen psychologie en anatomie te laten volgen zodat ze iets liefde- en begripvoller met hun ouder wordende clientèle kunnen omgaan. En nooit meer handcrèmes meegeven die helpen bij het verminderen van ouderdomsvlekken aan dames die die vlekken nog niets eens hebben. Of antirimpel crèmes aan jonge vrouwen voor wie rimpels alleen nog maar een aan de horizon glorende nachtmerrie is.
Kloteproduct
Ook zou ik ze leren dat als iets niet meer helemaal soepel gaat gewoon de schuld aan het product te geven (de klant is koningin nietwaar?). Dat doe ik zelf namelijk iedere dag. Als het kwastje van mijn eyeliner op mijn ooglid blijft steken zeg ik gewoon dat het een kutkwastje is. Oogschaduw die in de loop van de dag verandert in een smeerboel is gewoon een kloteproduct. Net zoals lipstick die ineens niet meer zo leuk op zijn plaats blijft zitten als 20 jaar geleden (ik ben trouwens zo blij met die nieuwe kleur, maar dit terzijde), Kijk, als ze dat tegen je zeggen in een parfumeriezaak blijf je gewoon steeds terugkomen en nieuwe producten kopen. Want dan ligt het lekker niet aan jouw rimpelige oogleden of steeds verder verdwijnende lippen. Volgens mij heb ik hier echt iets in handen.
Overigens heb ik die truc met de schuld geven aan het product niet van mezelf. Ik heb het met liefde gejat van Lucille Ball. De wat oudere Aicha lezeressen raad ik aan deze truc ook over te nemen want het werkt echt. Nadat Lucy namelijk op oudere leeftijd was gefotografeerd door John Engstead bekeek ze kritisch de foto’s en zei vervolgens hoofdschuddend ‘Your camera is getting older’.
rebecca[at]aichaqandisha.nl