Mijn mooiste kerstherinneringen zijn van de eerste jaren dat we in Nederland waren en ik op de kleuter- en lagere school zat.
Terwijl het buiten vroor, zaten wij warm binnen. We keken teken- en kerstfilms en ik speelde, zeker de eerste jaren, damma met mijn broers, een spel dat we in Marokko met stenen speelden en in Nederland met dobbelstenen.
Fantaseren over kerst
We waren vrij van school en vermaakten ons binnen – of buiten op de schaatsbaan om vervolgens ijskoud en in half bevroren staat huilend bij de verwarming te schuilen in de hoop weer te ontdooien.
De kerstsfeer was overal dankzij de overdaad aan vrolijke, stemmige kerstfilms die we zagen en de kerstbomen van buren in de straat waar ik altijd dromerig naar keek. Wat wilde ik ook graag een kerstboom. Maar thuis deden we er niet aan, en dus stond ik vaak in mijn ouders slaapkamer voor het raam te kijken naar de lichtjes in de bomen en te fantaseren over hoe leuk kerst wel niet moest zijn.
Toen ik jaren later mijn eigen huisje kreeg, kon ik me eindelijk uitleven: kerstliedjes tijdens het optuigen van de boom, overdadige kerstdiners voor mijn familie en cadeautjes onder de boom.
Verdwaalde rijtjeshuizen
En toen kwam daar op een dag mijn eerste, echte, officiële kerstdiner. Uitgenodigd door een bevriende advocaat, toog ik in mijn -toen nog- zwarte Suzuki Alto naar zo’n typisch blanke, rijke gemeente in het Gooi. Toen ik tussen de enorme villa’s wat verdwaalde rijtjeshuizen zag, bad ik dat ik daar moest zijn.
Maar neen, ik moes een grote oprit op van een kast van een huis. Ik hoor hier niet, slikte ik terwijl ik met een grote bos bloemen en bonbons de auto uitstapte en door de sneeuw naar de deur liep.
Binnen brandde de open haard. In de woonkamer stond een grote, versierde boom. De lange eettafel werd gedekt. In de keuken werd druk gekookt. Mijn eerste, echte kerst.
Criminelen vaker allochtoon
Wanneer het precies gebeurde, weet ik niet meer precies. Na het hoofdgerecht. Ja, toen kwam de eerste, verkennende vraag of ik vast. ‘Hoe heet dat ook al weer, de Ramadan? Mijn bevestigende antwoord gaf vrij baan aan een gesprek dat aanvankelijk rustig begon met ‘waar is dat vasten goed voor’ en daarna rap de vorm aannam van een kruisverhoor.
Een vrijgezelle vriend die ook uitgenodigd was, voerde het hoogste woord en was niet van zins zijn eerste ontmoeting met een allochtoon in het wild onbenut te laten: of ik Sinterklaas vierde. Of ik eerder kerst had gevierd. Of andere allochtonen kerst vieren. Wat ik vond van de mislukte integratie. Hoezo, vond ik de integratie niet mislukt? Wilde ik nu werkelijk zeggen dat de media alles opblazen. Begreep hij het goed dat ik de problemen bagatelliseerde en allochtonen van alles vrij pleitte? Criminelen waren toch ook gewoon vaker allochtoon?
Hier protesteerde mijn vriend dat zijn cliëntèle toch echt vaak autochtoon was. Al die tijd had hij naar zijn wijnglas gekeken. Er viel een stilte. De gastheer probeerde vervolgens sussend te informeren naar hoe ik er tegenaan keek. Maar hij was net te laat.
Weten je ouders waar je bent
Allochtonen wijzen de Nederlandse samenleving af door niet te integreren? De problemen die er zijn, komen toch daardoor? Dat zie je toch in de reportages op televisie? Ze hebben ook allemaal een uitkering.
Mijn vriend legde zijn hand op mijn hand en gaf me een knik.
Spreken je ouders Nederlands? Waarom spreken zoveel van die mensen geen Nederlands? Waarom was ik daar met een Nederlandse vriend? Hoe was dat voor mijn familie? Wist mijn familie waar ik was? En waarom droeg ik eigenlijk geen hoofddoek? Waarom bleven allochtonen zo bij elkaar en mengden ze niet met Nederlanders?
Fijn kerstfeest
De vrijgezel kauwde met open mond op de bonbons die ik meegenomen had. Zijn gezicht stuurs. Grof. Zijn mond onsmakelijk. Hij zat dwars op zijn stoel, naar mij gekeerd als een snuivende pitbull. Ik begreep waarom hij alleen was. Ik vermoedde ook dat hij dat zou blijven.
De vriend met wie ik mee was, legde zijn wijnglas op tafel. We moesten maar weer eens op huis aan.
‘Vrolijk kerstfeest, schatje’, zei hij aan de telefoon terwijl we ieder naar ons eigen huis reden.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Vrolijk kerstfeest”