Soms kan een hotel een stad maken. Een plek het élan geven die het zo ontbeert, maar wel nastreeft.
Neem nu Doha, de hoofdstad van Qatar. Een stad herrezen uit de woestijn. Eén waar ik inmiddels drie keer ben geweest en alle keren ervoer ik de stad op een verschillende manier.
Het eerste bezoek was jaren geleden tijdens de Ramadan. Ik was er met mijn collega die zich ’s ochtends goed vol propte om overdag niet te bezwijken aan de honger. Overdag waren de straten leeg en ’s avonds stroomden ze vol met mensen die buitenshuis hun vasten verbraken en de lange avonden aan de corniche doorbrachten, de waterpijp bij de hand. Die avonden aan het water zijn me het meest bijgebleven.
De tweede keer was recent, kort na een bezoek aan Dubai en toen viel het bijna dorpse karakter van deze ambitieuze stad me op. Zeker naast het grootse, extravagante en exuberante Dubai verbleekt Doha. Ja, de West Bay is mooi en zo ook de Villagio Mall, geheel in Venetiaanse stijl gebouwd compleet met kanaaltje, gondels en een ijsbaan, maar het is geen The Dubai Mall of Mall of the Emirates die bijna een stad op zich vormen, zo ontzagwekkend groot en majestueus. Bovendien is er in Dubai, ook in de zomer, meer leven op straat en aan de drukbezochte stranden.
En daar waar epicurisme de norm lijkt in Dubai, kun je in Doha zomaar de pech hebben je tegenover een Indiase nazi in pak te bevinden die je met een scheel oog toeblaft dat hij je ID-bewijs wil zien voor je een drankje kunt bestellen.
Het derde bezoek ving ik een glimp op van waar de hippe mensen heengaan die zich niet in een coma willen vervelen, want zeker ’s zomers is de straat als een heteluchtoven. Een van die plekken is het blitse W Hotel waar goedgeklede dames en heren hun bord vullen bij het buffet van Market, een drankje doen in de coole lobby, luieren aan het zwembad, zakendoen in het W Cafe en uitgaan in de bar van het hotel.
Market is van de New Yorkse topkok Jean Georges Vongerichten. In Parijs heeft hij een gelijknamig restaurant aan de Avenue Matignon dat ik van harte kan aanbevelen. In Shanghai heeft hij een restaurant dat je een epicurean adventure belooft, maar dat vooral degelijke Europese kost aanbiedt, waarbij de amuses het meest verrassend waren. Mijn opwinding over Jean had na de Shanghaise ervaring dus een flinke deuk opgelopen, maar de Doha-kennismaking wakkerde mijn enthousiasme hevig aan.
Ik zag daar namelijk een uiterst, uiterst aanlokkelijk buffet van de lekkerste desserts uitgestald. Ik beken: mijn ogen werden groter en ik voelde een lichte pijn. Hier wordt het leven gevierd in Doha, realiseerde ik me. Hier regeert Hedon. Hier, en in de overige luxe hotelketens waar Gods oog wordt toebedekt en mensen zich tegoed kunnen doen aan drank en delicatessen, luide muziek en dat alles in de koelte van de hard blazende airco.
De Doha-ervaring bestaat dus, mits je hinkstapspringend, of beter nog met de auto, heel gericht de juiste plekken aan doet.
hassnae[at]aichaqandisha.nl