Ik was mijn handen aan het wassen in de badkamer toen het mij opviel. De druppeltjes vielen een voor de wasbak in, terwijl ik aandachtig naar mijn schedel begon te kijken. Ik had er ooit eentje gezien toen ik mijn haren aan het kammen was. Moederziel alleen. Ik had niet verwacht dat hij zo snel vrienden zou meenemen, een waar feest leek het daar boven. Op de vooravond van mijn vijfentwintigste verjaardag begon ik ze voorzichtig te tellen.
Voorbij de tien durfde ik niet te tellen. Tien spierwitte haren wiegden gespreid over mijn scalpel. Sommige waren nog kort, anderen waren al met de golven meegegaan. Ik kwam oog in oog met mijzelf. Was het zover, moest ik voortaan echt aangesproken worden met mevrouw. Ik was geen tiener meer, dat was duidelijk. De witte haartjes deden mij denken aan mijn grootvader. Wenkbrauwen zo dik en compact en zo zwart als de nacht. Zijn haar daarentegen was spierwit. Een contrast van jewelste. Oké, zover was het nog niet.
Symbool van elegantie
Ik keek nogmaals naar mijn kapsel. De haartjes trokken mijn aandacht, ze waren voorheen anonieme wijsheden. Nu waren ze daar om mij te waarschuwen. Het leven is te kort, het leven is te lang. Het leven zal nog meer van ons brengen. Als klein kind droomde ik over lange zilveren lokken. Ik droomde van een tenger lichaam gehuld in zwart, want ik ga er vanuit dat ik mijn lieve echtgenoot zal overleven. Een zwart sjaaltje gedrapeerd over mijn golvend haar zou mijn manier van bedekking zijn. Ik zou het symbool van elegantie in de islam zijn.
Vijf en twintig sprak ik hardop uit. Een kwart eeuw. Wat heb ik bereikt in de afgelopen jaren. Ben ik afgestudeerd? Ben ik een leuke man tegengekomen en halsoverkop verliefd geworden? Heb ik een huisje voor mijzelf en een kind? Allemaal vragen waar ik negatief op antwoordde. In het Turks zouden ze zeggen dat ik ‘turşu‘ van mezelf kan maken. Ik wacht zo lang op het leven, het getrouwde leven, dat ik mezelf in het zuur kan leggen en kan bepotten. Als een augurk. Ik voelde mij als een augurk op dat moment.
Wijsheid in het leven
Ik nam een van de witte haartjes en trok er lichtjes aan. Als snel schoten mijn gedachten naar mijn moeder. Als klein kind mocht ik alle witte haartjes eruit trekken. Terwijl ze naar haar favoriete Turkse serie keek, riep ze dat ik dit nooit zelf mocht doen. Dan zou ik er meer van krijgen. Een van mijn moeders wijsheden. ‘Wel je bord leeg eten, anders word je echtgenoot een lelijkerd’ en ‘wel met sokken thuis rondlopen, anders word je onvruchtbaar’ zijn de andere wijsheden.
Nog steeds heb ik het idee dat ik er nog niet ben. Ik leef, maar nog niet helemaal. Deze witte haartjes lijken mij te alarmeren. Mijn jeugd gaat ervandoor met mijn pigmenten. Met een kleine glimlach denk ik aan de komende vijfentwintig jaar van mijn leven. Jaren die vol zullen zitten met afstudeerceremonies, dates, bruiloften en bezoekjes aan de gynaecoloog. Of geen van allen. Alles kan in het leven. Wat wel zeker is, zijn de wijsheden in mijn leven. Met een snelle beweging trek ik het haartje eruit. Ik kies voor meer wijsheid in het leven, wat het leven mij ook brengt.
Een reactie op “Witte haartjes”