Omdat wij thuis regelmatig spraken over de oorlog en ik er veel over na dacht vroeg ik eens aan mijn ouders hoe het leven was tijdens de bezetting. Ik was er nieuwsgierig naar omdat het zo’n abstract gegeven was. Als je zelf 12 of 13 jaar oud bent, beschermd leeft en altijd vrijheid hebt gekend kun je je daar niets bij voorstellen. Mijn vader antwoordde op mijn vraag dat over alles een zware deken hing, iets dat bijna verstikkend werkte.
Het is geen oorlog. We zijn nog vrij. En toch voel ik die zware deken. Bij het haatdragende geschreeuw van Wilders. Bij commentaren die ik lees op social media en flarden van artikelen op bepaalde websites. Bij beelden die ik zie op de televisie van krijsende mensen die geen vluchtelingen willen in Nederland. Bij de berichtgeving over het toenemend aantal doodsbedreigingen aan het adres van bestuurders en burgemeesters.
Waar dit allemaal toe zal gaan leiden? Wist ik het maar. Het enige dat ik weet is dat ik die zware, verstikkende deken voel. En dat ik voor het eerst sinds de jaren 80 weer bang ben voor de toekomst.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Zware deken”