Vorige week stelden we je al voor aan Julia Rose, de enige van origine Nederlandse buikdanseres met een carrière in het Midden-Oosten. Vandaag gaat ze op de divan voor onze Twaalf. Hier kun je ons gesprek met haar teruglezen en voor wie meer van haar wil zien, kan hier haar clip bekijken en hier een gastoptreden.
Mijn favoriete filmscène is… Een scène uit Twin Peaks waarin Audrey een plaat opzet en heel dromerig begint te dansen. Ik heb deze scène gebruikt als inspiratie voor een shoot met fotograaf Charles van Trappen.
Ik wil ooit nog eens naar… Voor mijn werk reis ik het hele jaar door naar Dubai, Abu Dhabi, Tunesië, Bahrain en Libanon. Arabische landen zijn mijn favoriete bestemming. De muziek van de show’s hoor ik ook overdag in taxi’s en supermarkten, en de tegenstrijdigheden die ik beleef in mijn werk zijn altijd weer een feest der herkenning. Op dit moment heb ik geen behoefte om naar andere landen te reizen, en vind ik het juist fijn wanneer ik weer in Nederland ben.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Een complete stage make-up collectie met foundations, bronzers, poeders, kwasten, waterproof eyeliner, wimpers, crème’s, een krulset, nagellak en ik kan nog wel even doorgaan.
Mijn ergste miskoop is… Een duur kostuum waar ik maanden op moest wachten en dat toen ik het uiteindelijk kreeg niet paste. Ik heb het door kunnen geven aan een collega die wel de goede maat had. Vooral in de Verenigde Arabische Emiraten worden hoge eisen gesteld aan de look van danseressen, maar je bent toch overgeleverd aan de kostuummakers. Soms zit je een half jaar op je kostuums te wachten en heb je al weer zes contracten achter de rug.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Ik ben dol op roti! Chocoladetaart. En shisha. Prima menu eigenlijk.
Ik was het gelukkigst toen… De avonden dat ik optreed en alles synchroniseert; de band speelt fantastisch, ik ben in vorm, het publiek is happy en we beleven samen de muziek.
Ik heb het meeste spijt van… Dat ik mijn master opleiding Schilderen aan het Frank Mohr Instituut in Groningen heb afgemaakt. Het was geen goede opleiding voor mij en zonde van mijn tijd. Na de diploma-uitreiking gaf ik het papiertje aan mijn vader en ik zei: ‘zo, nu ga ik dansen’. Tja, dat had ik beter eerder kunnen doen maar ik had het gevoel dat je moet afmaken waar je aan begonnen bent. Buikdansen was ’maar’ een hobby en niet een hoge kunstvorm die wordt onderwezen aan de academie. Het duurde een paar jaar voor ik aan mezelf kon toegeven dat het toch het belangrijkst voor me was. Ik was een tijd assistent van kunstenaar Gijs Frieling en we werkten aan een grote muurschildering van hem getiteld A mon seul désir. Gijs vertelde me dat je als kunstenaar de verplichting hebt dat te doen waar je hele hart naar uitgaat. Op dat moment wist ik meer zeker dan ooit dat ik mijn droom om te dansen in arabische landen moest volgen. Hij is eigenlijk mijn beste docent geweest hoewel hij mijn werkgever was.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Dat ben ik wel! Tarot, sterrenbeelden, koffiedik lezen, het boze oog, djinns, je kunt me van alles wijsmaken.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Dat ik eigenwijs ben.
Ik lieg altijd over… Hoeveel koekjes ik heb gegeten.
Ik kan me niet beheersen als… Iemand mijn vrijheid wil beperken.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Liefde gaat heel moeilijk samen met mijn reizend bestaan en het is mijn ervaring dat de meeste mannen het ook best lastig vinden als hun vriendin buikdanseres is. Ik doe geen concessies en heb geen tijd voor discussies. Dus eigenlijk heb ik de liefde al gedumpt voor mijn passie. Wie weet is er ooit weer ruimte voor.
hassnae[at]aichaqandisha.nl