Soms zie ik wel eens een vrouw die misschien goed bij hem zou passen, maar hoe zou ik het hem moeten zeggen? Hoe zou ik moeten beginnen om dat gesprek aan te gaan? Zeg Bifi, uuh, oude buurman, ik zag laatst een vrouw en ik dacht…’.
Hoe zou hij het ervaren als ik hem zou aanspreken? Zou alle pijn en vernedering weer naar boven komen drijven? Want vernederend was het.
Ik was zó onbereikbaar voor hem dat hij zichzelf nog onaantrekkelijker maakte door me te volgen of me laat op de avond op te wachten. Vaak durfde ik niet langs te lopen uit angst dat hij me zijn huis binnen zou trekken. Hij maakte me echt bang. Maar wél in een poging mij te bereiken.
Beneden in de berging bijvoorbeeld, keek hij vaak toe terwijl ik mijn fietsband aan het plakken was. In die tijd was mijn fiets elke dag lek en elke dag stond hij weer in de deuropening van zijn berging toe te kijken; hij deed niet eens moeite het onopvallend te doen. Hij stond met de helft van zijn lichaam in de schuur en met de andere helft daarbuiten, zo precies achter de deuropening zoals je dat ook wel eens in tekenfilms ziet. Hoe bot ik ook reageerde, hoezeer ik hem ook negeerde, hij hield vol, tot er niets meer vol te houden viel.
Bifi.
Op een zaterdagmiddag ben ik in de naburige stad om wat inkopen te doen, als ik oog in oog met hem kom te staan. Twaalf jaar geleden had hij voor het laatst aan de deur gestaan. In een flits gaan allerlei gedachten door mijn hoofd.
Moet ik iets zeggen over ons verleden, of moet ik het erbij laten. Moet ik hem eigenlijk groeten, zal hij mij groeten of gaat hij de andere kant opkijken?
Voor het eerst in lange tijd zie ik hem nu echt van dichtbij. Hij draagt nog steeds een te hoog opgetrokken spijkerbroek die hem bij zijn kruis dikker maakte. De donkerblauwe kleur heeft plaats gemaakt voor een vaalblauwe. Het witte poloshirt met blauwe strepen heeft hij diep in zijn broek gestopt. De witte gympen hebben ditmaal een fel-gele streep als accent. Zijn haar is een beetje vettig, hij heeft diepe groeven in zijn gezicht en dofblauwe ogen. De glans is eraf. De lust om nog verder te gaan, het gevoel dat er nog iets moois staat te gebeuren, het is allemaal weg.
Tegenover mij staat een man voor wie elke dag hetzelfde is. Hij heeft geen vrienden, geen geliefde.
Net als ik aan het overwegen ben of ik hem moet groeten, loopt hij straal langs me heen. Hij kijkt me even aan, maar lijkt me in het geheel niet te herkennen. Ik kijk hem nog even na en voel een diepe triestheid over me heen komen. Van achteren zit de spijkerbroek nog hoger; hij draagt hem zonder riem, en hij loopt met een tasje van de Zeeman in zijn linkerhand door de winkelstraat en in zijn vrije hand heeft hij een Hema-worst. Bij de etalage van de Halfords blijft hij stilstaan en neemt stilzwijgend een hap van zijn worst. Bifi blijkt van Hemaworsten te houden.
Thuis aangekomen tref ik mijn moeder aan in de woonkamer, in kleermakerszit gezeten op de bank met in haar handen draad en naald. ‘Weet je wie ik net in de stad tegen ben gekomen? Bifi. Weet jij eigenlijk wat zijn echte naam is?’
Mijn moeder heeft geen flauw benul. Al die jaren hebben we nooit een andere naam gebruikt dan Bifi. Ik vind het tijd geworden voor een herwaardering van de man en besluit hem voortaan bij zijn eigen naam te noemen. Maar wat is zijn naam eigenlijk? Mijn moeder stelt voor om de brieven na te pluizen die ik van hem had gekregen, want daar staat vast zijn naam in, maar die heb ik destijds allemaal terug gestuurd. Had ik maar beter geweten.
Mijn broer, die weet vast wel hoe hij heet, want hij zat in de klas bij de broer van Bifi, eigenlijk de échte Bifi. ‘Iets met een B’, antwoord mijn broer. ‘Betton’. Ja, dat is waar ook, Betton, met dubbel T, is zijn achternaam.
En dan opeens herinner ik me zijn voornaam: Stijn. De Bifi blijkt een Stijn. Stijn Betton. Ik neem me voor om hem de volgende keer bij zijn voornaam te begroeten. ‘Dag Stijn’. Ik moet er goed op oefenen, want anders vergis ik me en noem ik hem Bifi.
Slot van het radioboek Bifi dat ik schreef in opdracht van het Vlaams-Nederlands cultuurhuis De Buren. Lees hier deel 1 en deel 2.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Bifi, slot”