‘Had ik maar zo’n bos,’ dacht ik wanneer ik als twaalfjarige de dampende doucheruimte instapte na gym. De weelderige toefen schaamhaar van mijn klasgenotes waren jaloersmakend. Beschaamd bedekte ik mijn eigen minuscule patch. ’s Avonds, als ik in bed lag, kneep ik mijn handen samen: ‘Als er een God is, geef mij borsten en een flinke bos, zodat ik ook met mijn vrouwelijkheid kan pronken.’ Ik had geen vuriger wens.
Mijn smeekbedes zijn uiteindelijk ten volste verhoord. Maar nu het zover is, kan ik niet de blits maken met mijn schaamhaar. Want we weten inmiddels allemaal: schaamhaar is not done. Zo vertelt mijn collega dat haar zoon na gym is betrapt op een donker bosje: ‘Ze zeiden dat hij vies was en zich moest scheren. Hij raakte van streek, want heeft ook al behaarde benen.’ Kon ik hem maar een hart onder de maagdelijke riem steken- dit zou hem juist een gouden toekomst moeten bieden. Ik vind het mannelijk, en word bronstig van die feromonen die uit dat oerwoud opstijgen.
Woest getoupeerde bokkenpruik
Het is een generatiekloof. Ik besefte het toen ik een jongere scharrel naakt zijn hoogslaper zag bestijgen: geen verloren stekeltje te bekennen. Een gladde, pasgeboren gerbil. Ik kan niet wennen aan de vanzelfsprekendheid waarmee ook mannen het weghalen. Alsof je dat ene plantje langs een drukke weg eruit rukt- het laatste restje natuur moet worden weggemaaid.
Het virus slaat om zich heen: door alle lagen van de maatschappij strippen mensen de kokosmat. Lopend door de supermarkt spot ik de Viva met ‘Extra dikke AnyBody’, op de voorkant een fotocollage van naakte vrouwen van alle leeftijden. Hoopvol blader ik de Viva door: Sandra, 46 jaar, 120 kilo, minder blij met flabberarmen; Thea, 26 jaar, maat 34, trots op haar dolfijntattoo. Teleurgesteld constateer ik de gemene deler: alleen maar kale schaamlippen. Stond er maar één iemand in met een woestgetoupeerde bokkenpruik, dan zou mijn dag goed zijn. Maar een monocultuur van vlezige venusheuvels staart me aan.
Met pijn in mijn hart sta ik weer in de doucheruimte, en schraap het scheermes over mijn schaampruikje. En ik zie hoe de haren waar ik als 12-jarige naar verlangde, wegspoelen in het doucheputje. Nu knijp ik ’s avonds weer mijn handen samen, maar bid dan voor iets anders: dat mijn damestuintje eindelijk de waardering krijgt, waar ik ooit zo op heb gehoopt.
Lisette Dupré
Tja, als je je eigen schaamhaar zelf al niet genoeg waardeert om de druk van je omgeving te weerstaan…
Ik vind het zo zonde. Een mooi bosje liefdeshaar maakt de naakte vrouw helemaal af. Maarja. Das war einmal.
Nou, mijn vrouw vindt de vlezige venusheuvels ronduit lelijk: “Ik ben verdorie geen klein kind meer!” En tsja, ik vond vroeger die zwarte driehoek ook uitermate intrigerend en dat is nog steeds zo – dus bij haar zijn de haren nog volop aanwezig. Van geuren heb je totaal geen last als je een beetje voor jezelf zorgt. En dat mannen het ook doen… ik vind het echt geen gezicht als je dan wel je borsthaar laat staan. Potsierlijk zelfs. Misschien moet je bidden om wat meer gevoel voor eigenwaarde en zelfrespect, zodat je je eigen keuzes durft te maken.
Ach schatje toch……!! Het vrouwelijk schoon is te mooi om te bedekken en tegelijkertijd is de bos haren onderdeel van diezelfde schoonheid. Life’s full of choices. Als man die de jaren des onderscheids alras nadert, roept ‘de zak van Sinterklaas’ niet zo’n aardige associaties op. Elke ochtend als ik naar beneden keek zag ik, grijs omlijnd, het zieltogende restant van wat eens mijn trots was. Dus dacht ik, daar gaat de grasmaaier over. Omdat ik verder behaard ben wil ik natuurlijk geen dia negatief van een ‘black hole’. Met beleid en regelmatig onderhoud trotseert mijn Adoni al jaren de tand des tijds, terwijl de verlokkingen van geuren in de omringende bosschages nog steeds de hellingen afrollen!! Hoezo generatiekloof? Misschien ook een tip voor de jonge snaak?
Hahahaha :) Inderdaad verdrietig maar ik moest wel heel erg lachen. Ik vermoed overigens dat je over een paar jaar niet meer wegkomt met een kale poes/snikkel en dat al die gelaserde dames en heren dan een pruikje zullen moeten aanschaffen als ze bij de tijd willen zijn…. Maar goed. De enige manier voor tijdloze klasse blijft toch om de mode te negeren als die niet goed voelt, ook al krijg je daarmee inderdaad meestal niet de waardering die je verdient.