foto’s ©Aicha Qandisha
Het prachtige eiland Bali biedt alles wat de natuurminnende, cultuursnuivende, rust en plezier zoekende vakantieganger wil: beeldschone natuur, geweldige cultuur, een aangenaam klimaat, én een sprankelende culinaire scene die de moeite van het ontdekken waard is.
Omdat goed eten in het buitenland veel vooronderzoek vereist en niet iedereen zo fanatiek is, delen we graag tips voor fijne adresjes waar je na afloop voldaan vertrekt.
Maar, hoewel we bij Aicha Qandisha liever de loftrompet afsteken, wil ik nu toch eerst jullie waarschuwen en een welgemeend advies meegeven om bepaalde adresjes te ontwijken waar je maag mishandeld wordt en je liefde voor eten een zware opdonder krijgt. Uit respect voor eten en voor jullie, want sommige ervaringen moeten beperkt blijven.
het voorgerecht bij Warung Enak, laat je niet bedotten door de presentatie
Colombo
De weg naar de rijstvelden van Jatiluwih is kronkelig, hobbelig en redelijk verlaten. Tot je bij de rijstvelden komt waar het een enorme toeristendrukte is. Daar ook vind je verschillende restaurants die teren op hun mooie uitzicht over de rijstvelden. Toeristenmeuk hoef ik niet. Die valt tegen als je geluk heb, en veroorzaakt maagproblemen als je pech hebt.
Bij aankomst zagen we meteen Billy’s Terrace Cafe, the 69 Bar, legendarisch sinds 1969 zo stond er op het bord. We wilden er niet eten. Je zag namelijk al meteen dat het slecht zou zijn. En net toen we weer in de taxi wilden stappen, op weg naar betere oorden, en opgelucht dat onze taxichauffeur niet nog eens had gevraagd om te lunchen, begon hij er toch over. Ken je nog de serie Colombo, waarin Peter Falk na een uitgebreide ondervraging, die kennelijk gunstig voor de verdachte was verlopen, naar de deur liep en zich op het laatste moment omdraaide om zijn slachtoffer, die al opgelucht adem had gehaald, met een laatste vraag toch nog op het nippertje de genadeslag toe te dienen? Nou, dat gevoel had ik toen ik de deur van de auto alsnog los moest laten om te lunchen bij Billy. Omdat we onze chauffeur niet wilden teleurstellen.
Voer
Hadden we hem maar wel teleurgesteld. Ik bedoel, wij betalen hem en niet andersom, toch? En naar een beter restaurant gaan, daar kan toch niemand bezwaar tegen hebben?
Billy had een buffet. Verschillende bakken met onduidelijke substanties erin die er al van een klein afstandje onsmakelijk uit zagen. Het komt niet vaak voor dat ik liever niet wil eten, maar toen dus wel. We slikten onze weerstand in, vulden onze borden en kauwden op het voer dat we opgeschept hadden. Want voer was het. Smakeloze prut die je darmen vervuilt.
Tripadvisor
Vol verbazing keek ik toe hoe de hordes toeristen zonder noemenswaardige reactie het eten weg stouwden alsof het volstrekt normaal was. Natuurlijk, smaken verschillen, maar als eten zo slecht is, dan moet er toch op zijn minst iets van een fysieke reactie plaatsvinden? Al was het maar een frons? Ze zijn toch wel beter eten gewend?
Niks. De mensen bleven toestromen, de borden gevuld. En daarna vertrokken ze naar de volgende toeristische trekpleister. Alsof het per prikkaart gaat: tempel, check. Rijstvelden, check. Billy’s Terrace Cafe, check. Op Tripadvisor staan reacties van mensen die wel aanstoot namen aan het voer.
het dessert bij Warung Enak; het fruit was wel lekker
Lof
Soms denk je, op basis van besprekingen en een solide reputatie, een degelijk restaurant aan te doen waar de traditionele lekkernijen van voorbeeldige kwaliteit zijn. Dat blije voorgevoel hadden we bij Warung Enak in Ubud. Het restaurant heeft een naam en verzorgt zelfs kooklessen voor wie de Indonesische keuken onder de knie wil krijgen.
Nu weet ik niet wie die kooklessen geeft, en of het dezelfde persoon is die ’s avonds in de keuken staat, maar wellicht is het een idee als die persoon onmiddellijk eerst zelf wat kooklessen neemt.
Uit het boekje
Ons bezoek aan Warung Enak ging volgens een inmiddels helaas vertrouwd patroon: vol verwachting namen we plaats waarna de moed ons al snel in de schoenen zakte. Door het lege restaurant hadden eigenlijk al alle alarmbellen af moeten gaan. Nu ja, ze gingen ook wel af, maar we negeerden ze.
We kozen voor de rijsttafel en hadden al bij het voorgerecht spijt. Het soort spijt waarbij je niet alleen de keuze betreurt, maar ook met pijn in het hart moet vaststellen dat de bezoeking nog maar net is begonnen en nog lang niet afgelopen.
Protest
Het was niet alleen niet lekker, maar ronduit onsmakelijk. Zo onsmakelijk dat ik vergat voldoende foto’s te maken. En daar bleef het niet bij: onze maag protesteerde ook meteen.
Daar zaten we, met slechts twee andere tafels die bezet waren ons lot te betreuren en te hopen op een spoedig einde. En beseffend dat we in het vriendelijke, goed geprijsde Haagse restaurant Istana altijd oneindig veel lekkerder eten.
Van streek
Zonde van de avond, van het geld en van onze arme magen die daarna van streek waren en bleven. Onbegrijpelijk ook, want hoe kun je, omringd door zoveel goede restaurants, zulke bagger serveren alsof het een exquise maal is. Of misschien kunnen ze dat ook niet, het was er niet voor niks zo verlaten, terwijl in het restaurant van Cinta Grill & Inn waar wij logeerden mensen in de rij stonden voor een tafeltje.
Over Cinta en andere lekkere adresjes in het vervolgstuk meer. Na het gruwen, komt het smullen op Bali.
hassnae[at]aichaqandisha.nl