Alle foto’s ©Peter Breedveld
Tokio barst van de uitstekende restaurants waar de rekening net zo hoog is als de kwaliteit van het eten en de bediening, maar ik ben ook wel eens geschokt door een rekening omdat-ie zo ongelofelijk laag was.
Eergisteren bijvoorbeeld, in Agaru Sagaru Nishi Iru Higashi Iru in de jongerenwijk Harajuku, waar ik 3,990 yen betaalde voor een verrukkelijk en oogstrelend kaiseki tiengangenmenu. Dat is – met de huidige wisselkoers – nog geen dertig euro en dat is nauwelijks te geloven, gezien het uitmuntende eten dat je krijgt.
Ik ontdekte het restaurant vorig jaar – de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat Lonely Planet het aanraadt – en ik werd meteen dikke maatjes met de chef. Omdat het er zo gezellig was, én het eten van zo’n uitzonderlijke kwaliteit, heb ik er een paar keer gegeten. Ik ben ook een paar keer vergeefs gegaan, omdat de tent altijd vol zat.
Hipster-weirdo’s
Eergisteren kon ik, tot mijn verbazing, meteen aanschuiven. Er was maar één tafeltje bezet (Amerikaanse jongedames die hun standaardzinnetjes op elkaar afvuurden) en verderop aan de bar zaten twee Japanse heren. De chef van vorig jaar bleek te zijn vertrokken, dus ik vreesde dat het afgelopen zou zijn met de pret in Agaru Sagaru Nishi Iru Higashi Iru, maar die vrees bleek dus onterecht.
Agaru Sagaru Nishi Iru Higashi Iru betekent zoiets als ‘opklimmen, afdalen, west en oost zijn’. Gekke naam die wel past bij Harajuku, waar de Japanse hipsters-weirdo’s hun gekke fashion statements maken. Dit is de wijk van cozplay-freaks, de gyaru’s en lolita’s in hun victoriaanse poppenkostuums. Het interieur doet een beetje grotachtig aan (het restaurant is ondergronds) en is niet heel stijlvol, maar wel sfeervol.
Het eten in Agaru Sagaru Nishi Iru Higashi Iru is ook een beetje off-beat. Het uitgangspunt is kaiseki, het sjieke traditionele Japans waar je meestal een rib voor uit je lijf betaalt, maar net ietsje hipper, met net ietsje meer bite.
Gefrituurde klit
De maaltijd begon goed met een salade van lentegroenten (ik moet me altijd bedwingen geen ‘groentjes’ te schrijven sinds ik een Vlaming dat hoorde zeggen). Veelal aparte gewassen, zoals udo, Japanse bergasperges, waarbij frisse en hartige smaken elkaar scherp hielden.
Daarna volgde een prachtig opgemaakt palet van verschillende hapjes, waaronder twee 蛍烏賊, ‘vuurvlieginktvis’ (die hebben fosforiserende tentakels), twee geleitjes met rode zeebaars erin, een bijzondere combinatie van gesmolten kaas met zeewier – zeer geslaagd – weegbreelelie in soyasaus met bonito, tuinboon met tofu, gefrituurde klit (lekker!) en een Japans ragoutsoepje met verse gember.
Dan een lichte soep met een tofuachtige pasta van sesam en alsem met udo, wortel en Japanse peper.
Japanse halfsnavelbek
Vervolgens twee sushi maki met bamboespruit en vuurgarnaal, in Japan ‘sakuragarnaal’ genoemd, wat toepasselijk is gezien de bloesemtijd (sakura is kersenbloesem). Zeer smakelijk.
Het vijfde gerecht bestond uit zeer mals rundvlees, zo mals als wagyu, maar het was geen wagyu, geroosterd in soyasaus en met selderij, prei en aardappel. Ontzettend lekker.
Na het wat zwaardere vlees volgde weer een licht, fris gerecht, twee stukjes Japanse halfsnavelbek (een vis) met zeewier, komkommer en een Japanse groente die myoga heet.
Toen een gerecht met gekookte ui, mais, erwt, kerstomaat en garnaal. Ik zal eerlijk zijn, deze was mwah.
Gefermenteerde komkommer
Vervolgens rijst met die piepkleine visjes die je in Spanje ook overal in je eten krijgt, geen idee hoe ze heten, en misosoep.
Daarna ingelegde kool, in soyasaus gekookte zeewier en gefermenteerde komkommer. Die ben ik vergeten te fotograferen, sorry! Ik ben gek op Japanse ingelegde groenten.
Het toetje zag er niet bijzonder uit, maar was wel lekker, zij het niks hemelbestormends: ijs van azukibonen, pannacotta van groene thee en aardbeienmousse.
Toen was het feest afgelopen. Ik heb er saké bij gedronken. Hier mag je dan altijd zelf je sakékommetje kiezen, waardoor ik met net Harrison Ford in Indiana Jones and the Last Crusade voel. Ik kies altijd het nederigste kopje, omdat ik denk dat het een soort test is die het vervolg van de avond zal bepalen.
Twee kannetjes saké zijn bijna net zo duur als het hele menu. Ik rekende iets meer dan zesduizend yen af, dus vijftig euro en wandelde uiterst goed gemutst naar het dichtsbijzijnde metrostation.
peter[at]aichaqandisha.nl