foto’s © Aicha Qandisha
La Mamounia een hotel of paleishotel noemen doet de legende eigenlijk tekort. La Mamounia is een van die zeldzame plekken op de wereld die een bestemming op zich zijn. In Singapore hebben ze het Raffles in Marrakech La Mamounia.
Het favoriete onderkomen van historische grootheden en beroemdheden sinds 1923 toen het hotel openging voor bezoekers (Churchill noemde het de mooiste plek in de wereld en het werd meermaals uitgeroepen tot beste van de wereld), maar de geschiedenis van het paleis en de tuinen gaan nog verder terug tot de twaalfde eeuw.
La Mamounia kun je beter een ‘paleisstaat’ noemen. Het ligt in hartje Marrakech, maar eenmaal voorbij de poorten van het imposante terrein met de al net zo indrukwekkende architectuur, bevind je je in een ander universum, lijkt het. Tussen droom en werkelijkheid en wandelend tussen het heden en verleden. La Mamounia heeft zo haar eigen regels en omgangsvormen; hier komt de elite en zij die er even aan willen snuffelen. Hier overnachten de mensen die het prettig vinden een Dior boutique ter plaatse te hebben en die niet zonder hun Pierre Hermé kunnen.
Hier kom je om de buitenwereld letterlijk te ontvluchten en te verdwalen in de Andalusische pracht.
En om bij te komen in de tuinen die verdergaan dan het oog reikt.
Marokkaanse gastvrijheid
La Mamounia is een wereld op zich. Met geheime hoekjes en verborgen parels. Met beeldige kraantjes waar je ook kijkt, met zoveel schoonheid en overdaad dat je er van bij moet komen en tegelijk nooit meer weg wilt.
Terug naar de realiteit. Wij waren er voor Le Marocain, het Marokkaanse restaurant van het hotel dat zowel traditionele als moderne, Marokkaanse gerechten serveert.
Om er te komen, moet je via de prachtige tuin wandelen naar een van de zijgebouwen waar Le Marocain gehuisvest is. Bij binnenkomst is meteen al duidelijk dat ze hier de spreekwoordelijke Marokkaanse gastvrijheid naar nieuwe hoogtes tillen.
Het restaurant bestaat uit verschillende nisjes waar gasten semi-afgezonderd kunnen zitten. Bij ons voegde zich op enig moment een ander stel dat niet eens de moeite nam te groeten. Dat vind ik altijd zo wonderlijk, van die mensen die niet de minste neiging tot vriendelijkheid of fatsoen hebben.
Dat maakte het contrast met het bedienend personeel des te groter. Iedere vraag, iedere mededeling werd als een hartelijke beleefdheid geformuleerd. Wie het Marokkaans-Arabisch machtig is, zal meteen weten wat ik hiermee bedoel. Bij Le Marocain van La Mamounia praten ze met suiker en honing in de mond en dat is weldadig.
Net zo weldadig als de gerechten die geserveerd werden. Zoals de selectie van Marokkaanse salades. Traditionele gerechten en smaken, uitstekend uitgevoerd. Met gevoel voor balans en verfijning. Gegrilde paprikasalade, frisse komkommer, hersentjes voor de durfals (wie van mijn generatie is, snik, zal zich de gerechten met hersens herinneren, ik had ze alweer verdrongen), zaa’louk, worteltjes…
En verrukkelijke gecarameliseerde tomaat. Heerlijk stroperig en zoet.
Pronkstuk
Van tevoren had ik uitgebreid de menukaart bestudeerd en besloten dat ik alles op de kaart wilde proeven, zo verleidelijk klonk het allemaal. Eenmaal daar gezeten sloeg de twijfel weer toe: voor de traditionele gerechten kiezen of de moderne signatuurgerechten? Ik zwichtte uiteindelijk voor traditioneel, met het stellige voornemen terug te komen voor de andere gerechten.
Pronkstuk uit de Marokkaanse keuken is de bastilla met duif: een knapperig deeg gevuld met zacht gegaard duivenvlees met de zoete accenten van de amandelen en poedersuiker en het aardse van de kaneel.
Nadia koos voor de vegetarische tagine en terwijl ze er luidruchtig van smikkelde, zei ze: ‘ik heb nog nooit zoiets gehad.’ Geen groter plezier dan tafelgenoten die oprecht smullen. Marokko is rijk aan smaakvolle groenten, wie ze snapt, kan zonder moeite en zonder dat je het vlees mist de heerlijkste gerechten samenstellen.
Weemoed
Mijn hoofdgerecht was couscous tfaya: met gecarameliseerde ui en rozijnen. Normaliter hoort daar geen wortel bij, maar bij La Mamounia kiezen ze voor hun eigen invulling. De couscous was perfect, zo vol smaak en weer met die rondedans van hartig (de couscous, de saus, kikkererwten en de kip) en zoet in de mond.
Het enige verdrietige aan deze ervaring is dat ik veel minder op kon dan ik wilde. We hebben er uren gezeten. ‘neem je tijd’, drong een van de alleraardigste gastheren aan, ‘pauzeer zodat je nog wat meer op kunt’.
We sloten de met live Andalusische muziek opgeluisterde avond af met een dessert van gesauteerde aardbeien met gekonfijte tomaten en citroenijs (ideale balans tussen zoet en fris-zuur) en traditionele koekjes.
En toen moesten we eraan geloven. Met weemoed namen we afscheid van onze gastheren en liepen we via de verlichte tuin weer terug. ‘De volgende keer slapen we hier’, zei ik nog vol goede moed terwijl de maan ons pad verlichtte en we de poort van La Mamounia naderden.
De gewone wereld diende zich weer aan, we namen Marrakech nog een beetje in ons op, wandelend naar ons hotel. De volgende dag zouden we terugvliegen naar Nederland, maar tot die tijd laafden we ons aan de sfeer en warmte van La Mamounia.
info[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “La Mamounia”