foto’s: © Aicha Qandisha
Het wordt geroemd als een van de beste visrestaurants ter wereld: Het New Yorkse Le Bernardin van de in Frankrijk geboren en opgeleide chefkok Eric Rippert heeft drie Michelinsterren en staat op plek achttien van San Pellegrino’s lijst van ’s werelds vijftig beste restaurants.
Het eerste wat opvalt in de New Yorkse sterrenrestaurants is het kabaal. Anders dan bij de Europese en Aziatische toprestaurants die we hebben meegemaakt, hoef je je niet te generen voor enige luidruchtigheid. Er hangt net zo’n losse sfeer als in het gemiddelde grand-café, alleen is het eten bijzonderder en de bediening wel een tikkie formeler. Die herrie maakt dat je je meteen op je gemak voelt en niet zo’n vreemde eend in de bijt temidden van de New Yorkse elite.
Het restaurant waar wel een ingetogen, beetje opgeklopte sfeer was, is Jean-Georges, maar dat was dan ook het enige restaurant dat geen vriendelijke bediening had. Ze probeerden het te veinzen, maar dat kwam er allemaal zo verrot uit.
Almost raw
Bij Le Bernardin voelden we ons meteen welkom. Een van de obers kwam uit Frankrijk dus hij benutte de kans om weer Frans te spreken. Op enig moment haalde hij een andere collega erbij en die bleek uit Marokko te komen. En zo kletsten we de avond vol, terwijl de een na de andere heerlijkheid werd opgediend.
Je kunt bij Le Bernardin kiezen voor à la carte, een viergangenmenu en een uitgebreid tasting menu. We kozen het viergangenmenu onderverdeeld in almost raw, barely touched, lightly cooked en dan nog het dessert. Voor elke gang was er een ruime selectie aan gerechten waar je uit kon kiezen.
Voor het voorgerecht had ik een tartaar van wilde zalm met harissa aioli, met saffraan ingelegde sjalotjes en limoen vinaigrette. Een heerlijk licht gerecht, vol en zacht van smaak, perfect in balans en aanlokkelijk gepresenteerd.
Steeds kleinere hapjes
Majda had de coquilles met zeeëgel. Dat vond ik moedig, want in al die jaren heb ik nooit zeeëgel aangedurfd (in Japan krijg je het altijd in sushi bars) vanwege de naam en het uiterlijk ervan. Het is zo’n kwabje dat je voorgeschoteld krijgt, maar Majda vond het heerlijk.
Het tussengerecht was een zalig zachte tonijn met een korst van pistache en een wortel-harissa saus. Echt zo’n gerecht waar ik steeds langzamer en met steeds kleinere hapjes van ging eten om er zo lang mogelijk van te genieten.
Als hoofdgerecht hadden we beiden de kreeft met puree van topinamboer en sauce Americaine. Als er kreeft op de kaart staat, kan ik dat nooit laten staan. Ik ben er dol op. Perfect gebakken, heerlijke saus erbij die de smaak van de kreeft goed tot zijn recht deed komen. Zalig.
Eierschaal
Voor het dessert, kregen we een smakelijke, lichte dessert-amuse: chocolade en caramel mousse die je voorzichtig uit de eierschaal moest lepelen.
Dulce de leche
Het dessert bestond voor mij uit een verrukkelijk lichte petit choux gevuld met dulce de leche met daarbij gegrilde ananas, dulce de leche ijs en een gekruide kokossaus. Majda had het dessert met Maple syrup, maar dat bleek voor haar meer chocolade dan maple.
Als extraatje kregen we nog een dessert van hazelnootpraliné om te delen.
Voltreffer
Mijn zoete afsluiting was perfect, voor Majda was die te zwaar. We verloren het overigens van het praliné dessert, dat bleek echt te veel om helemaal op te krijgen. Vroeger koos ik altijd chocolade als dessert, maar daar ben ik al een tijd van af: het is zwaar en op een gegeven moment weet je het wel. Het is een te gemakkelijke keus en de variaties zonder chocolade zijn vaak veel lichter en verrassender.
Ik ben altijd tot vervelens toe bezig met restaurants uitkiezen en Le Bernardin was een voltreffer. Of het die achttiende plek op de lijst van beste restaurants verdient, daar ga ik wellicht in een volgend stuk op in, maar als ik in een volgend leven vaker in New York zou komen, zou het een vast adres voor me worden, want het eten is er fantastisch en de sfeer ontspannen.
hassnae[at]aichaqandisha.nl