foto’s: © Aicha Qandisha
Tien jaar geleden was ik voor het eerst in Beiroet. Het was kort nadat ik in het chaotische Caïro was geweest en de kalmte, de ontspannen sfeer in de Libanese hoofdstad was het eerste wat me opviel toen ik er landde.
De stad liet een onvergetelijk sympathieke indruk achter. Beiroet is geen stad van de talloze bezienswaardigheden.
Beiroet is zelf de bezienswaardigheid. De mensen maken de stad. De corniche, de wijdse zee die overal lonkt.
De bergen met de prachtige huizen die lijken te balanceren op de hoge bergrand.
De nieuwe gebouwen die de hoop op een vreedzame toekomst symboliseren en de oude, vervallen panden die het gewelddadige verleden verraden.
Beiroet is mooi van lelijkheid en van schoonheid. De moderne gebouwen staan gebroederlijk naast de lege spookhuizen.
De verzorgde façades van de chique hotels staan in contrast met de muren van beschoten panden.
En daar waar je het niet verwacht, vind je plots tussen de lelijke gebouwen aan de grote weg de boutique van een topcouturier.
Daartussen lopen de mensen. Netjes in pak. Rennend in joggingbroek. Gesluierd.
Met laag decolleté en gebotoxt gezicht. In een dekbedjas ondanks de warme lentezon. Op hoge Louboutins en met strak omhulde billen. Badend aan de zee.
Over Libanezen wordt gezegd dat ze zelfs tijdens de oorlog bleven zingen. Ik twijfel er niet aan dat ze dat deden. Het is hun bijna vanzelfsprekende levenslust die Beiroet zo bijzonder maakt. Tijdens het vrijdagmiddaggebed speelt de een en bidt de ander.
’s Avonds vullen de restaurants en clubs zich.
Aan lange tafels wordt er tot diep in de nacht gegeten, gezongen en gedanst.
En de zondag, eerste Paasdag, vind je de mensen ’s ochtends terug hoog boven op de berg, bij het beeld van de Maagd Maria.
Niet eerder maakte ik een kerkdienst mee waarin de korte rokjes en lage decolletés, de Chaneljurkjes en Louboutinhakken domineerden.
Jong en oud. Rijk en arm. Gelovig en niet. Moslims, christenen en druzen.
In weerwil van de politiek, mengen de mensen gewoon met elkaar. Moslims branden kaarsjes bij het Mariabeeld. Christenen dansen met moslims in de clubs. En ja, natuurlijk zijn er problemen en is er racisme, maar het is de gemoedelijkheid die domineert. De levenslust.
Een levenslust waarvan je hoopt dat die de problemen zal verslaan, want hoe verschillend de bewoners van de stad ook zijn, één ding hebben ze gemeen: het zijn ontzettend aardige en beleefde levensgenieters.
Zó aardig dat je het zelfs niet erg vindt opgelicht te worden door een taxichauffeur, omdat hij het met zulke sympathieke woorden deed.
Dat is Beiroet. Een stad van extreme tegenstellingen: van dure Porsches en Ferrari’s en verlopen bedelaars. Een stad van secularisme en extreme gelovigheid. Een stad waarin het westen en oosten perfect samensmelten. Een stad met een werelds perspectief geworteld in Arabische tradities. Maar bovenal is het een stad van hoop. Van mensen die de verschillen willen overkomen en die blijven zingen, blijven dansen en blijven genieten. Je kunt niet anders dan verliefd worden.
hassnae[at]aichaqandisha.nl