Heel lang had ik een principe aangaande landen als Iran: dat ik niet op vakantie wilde naar een plek waar ik mijn haren moest bedekken. Ik was jong, neem het me niet kwalijk. Zo’n rigide opstelling gaat voorbij aan het politieke web dat regeringen om een land spinnen en daarmee niet alleen het imago ervan bepalen, maar ook de levensruimte van de bevolking.
De politiek is niet wat een land of cultuur maakt, dat zijn de mensen met hun zingeving, tradities, ambachten, levenslust en humor waarmee ze zich bewegen in dat benauwende web waarbij ze zo vaak als kan de mazen opzoeken voor ademruimte.
Wie zich laat leiden door de politiek en karikaturen uit de nieuwsbeelden of zich onvermurwbaar opstelt, mist een schat aan informatie, schoonheid en bijzondere ontmoetingen.
De Zwitserse Manuela Darling-Gansser bracht de eerste negen jaar van haar leven in Teheran door waar haar vader werkte, haar moeder de zorg voor het huishouden had en hun huis te midden van een ommuurde tuin stond met personeel, prachtige bloemen en bomen en een magische wereld buiten de muren waar ze met vrienden stiekem van zoetigheden snoepte.
Fernweh
In haar boek Pardiz, ‘Een culinaire reis door Perzië’ beschrijft ze een paradijselijke kindertijd vol onschuld en verwondering in een land dat voor de buitenwereld nukkig en gesloten lijkt, maar op bezoekers een blijvende indruk maakt. Niet in de laatste plaats door de mensen zelf.
Voor Pardiz (Paradijs), ging ze terug naar het land van haar jeugd en tekende de Perzische gerechten op die haar moeder bleef maken nadat ze Iran voor Zwitserland verruilden. Het boek zit vol met persoonlijke foto’s uit de jaren vijftig en zestig en mooie sfeerbeelden van het land en haar mensen.
Door dit boek verlangde ik naar de Iraanse stem en pakte ik Yasmin Khans boek over de Perzische keuken er weer eens bij en dook in de Farsi-literatuur. De beroemde Iraanse dichteres Forough Farrokhzad schreef in een van haar gedichten:
als je naar mijn huis komt, dierbare
breng een lamp mee en een raam waardoor ik
naar de menigte in de vrolijke steeg kan kijken
En nu heb ik dus last van wat in het Duits fernweh heet: heimwee naar een plek waar ik nooit eerder ben geweest.
Deze bespreking heeft eerder in NRC gestaan. ‘Pardiz’, Manuela Darling-Gansser, Edicola Culinair, bestel je hier voor 31,99.
info[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Pardiz”