alle foto’s © Aicha Qandisha
Als hedonistisch magazine doen we natuurlijk ons best zoveel mogelijk te ontdekken, uitproberen en proeven.
De Cronut, een kruising tussen een croissant en donut uitgevonden door de Frans-New Yorkse patissier Dominique Ansel stond dan ook op ons lijstje om voor jullie voor te proeven. Speciaal voor jullie, ja.
Een Cronut proef je namelijk niet zomaar even. Daar moet je moeite voor doen. Heel veel moeite. Een Cronut eet je ook niet alleen, er zijn heel veel mensen die de ophef erover hebben meegekregen en die net als jij bereid zijn nou eindelijk eens de tanden te zetten in de eetbare mythe.
Legendarische lekkernij
Het begint al met de artikelen over de Cronut en het opgefokte gedoe dat het zo moeilijk is er eentje te bemachtigen: Ansel schijnt er per dag 350 te maken voor de directe verkoop. Ze zijn dus alleen ’s ochtends te krijgen, wie mis grijpt, heeft pech.
Het resultaat is dat mensen al heel vroeg in de ochtend in de rij gaan staan. Ansel gaat om 8 uur open, en volgens zijn website (ga er eens kijken, om van te watertanden) maak je, als je er om 07:30 bent goede kans om de nu al legendarische lekkernij te proeven.
Om aan de grote vraag te voldoen en mensen een kans te geven de Cronut te bemachtigen, gaat er bovendien iedere maandagochtend om 11 uur lokale New Yorkse tijd, 17:00 onze tijd, een website open waar je voor heel beperkte tijd een maximum van zes Cronuts kunt kopen.
Perfecte marketingsstrategie
Maar je raadt het al: de website is overbelast en net als je denkt een paar stuks te bestellen, blijkt iemand anders die te hebben weggekaapt.
De meester was er zelf ook bij.
Voor wie geld te veel heeft en het allemaal te veel moeite vindt, kan ook iemand huren die in de rij gaat staan en het ding koopt. Serieus.
De perfecte marketingsstrategie, want zo word je voorafgaand aan je bezoek opgefokt en gedrild tot je bereid bent om ’s ochtends vroeg als een tam schaap in de rij te gaan staan om dat vervloekte ding nou zelf eens te proeven. Als El Celler de Can Roca en Takazawa lukken, dan toch zeker de Cronut?!
Gedeelde vernedering
En dus togen we ’s ochtends vroeg naar Dominique Ansel en stonden we om stipt 06:58 in de, tot onze grote verrassing en blijdschap, heel korte rij voor de bakkerij geduldig te wachten tot het 08:00 zou worden. Dat ding moet wel fucking lekker zijn, hadden we steeds al gebromd. Een paar van de wachtenden zat op zo’n opvouwbaar stoeltje, met de koptelefoon op of een film te kijken op de tablet.
Terwijl we ons verveelden en de tijd kroop, echt kroop, begon de rij te langer te worden en dat was best bevredigend, het idee dat we niet mis gingen grijpen en dat anderen er langer zouden staan. Ja, kom zeg, gedeelde vernedering is toch zeker halve vernedering.
Op een gegeven moment kwam er een medewerker naar buiten die ons allemaal welkom heette en de rij taxeerde, zodat alles ordelijk zou verlopen. Hij bleef de hele tijd bij ons. Vervolgens kwam er een andere medewerkster die ons een fris sapje aanbood om het wachten te verlichten en vertelde wat de smaak van de maand was. Iedere maand is er namelijk een andere smaak Cronut: voor mei was dat clementine met honing-ricotta.
Professionele rij-wachter
Zij werd kort daarna opgevolgd door een andere medewerker die ons trakteerde op heerlijk warme mini madeleines, direct uit de oven. En zo werd de verveling verdreven door het plezier van de ervaring, de reacties van de mensen en de opgewonden sfeer naarmate de openingstijd naderde. Alsof we een historische ervaring met elkaar deelden.
Een paar minuten voor de opening stond een van de wachtenden, van wie we al vermoedden dat hij zo’n ingehuurde rij-wachter was, op om de hele rij zijn kaartje te geven, want hij was dus inderdaad een ‘professionele rij-wachter’ die voor jou in de rij gaat staan om je spullen te kopen. Hahaha.
Hij raadde iedereen aan hem op Twitter te noemen, want aan het eind van elke maand, koos hij iemand uit die hem had getweet en dan ging hij gratis in de rij voor de gelukkige winnaar! Ergens moet je wel bewondering hebben voor die commerciële inventiviteit, want er zijn dus kennelijk altijd wel mensen die er gebruik van willen maken: deze meneer was met twee van zijn collega’s en samen liepen ze met zes stuks de winkel weer uit.
Suiker-overdosis
En toen was het onze beurt. Met gretige ogen bestelden we ieder twee Cronuts, en omdat we er toch waren, namen we meteen een éclair met gezouten caramel en een DKA om te delen.
Nu willen jullie natuurlijk weten hoe die was. Het begint al bij de structuur: deels licht en gelaagd zoals een croissant en deels stevig als een donut. Niet vettig, maar een fijne, stevige en tegelijk luchtige structuur die in combinatie met de vulling en het glazuur bijzonder geslaagd is. Erg vullend ook, dus één stuk is meer dan genoeg. Wij waren de rest van de dag semi-verdwaasd door de suiker-overdosis.
Lekker. Heel lekker. Een smaak die zich langzaam in je mond en geheugen nestelt en naarmate je ervan eet, bijzonderder wordt. Het is echt iets nieuws. Een smaaksymfonie die zachtjes na klinkt in je hoofd – na een zoetige rondedans in je mond waarbij de verschillende smaken om beurten naar de voorgrond dringen.
Ansel imperium
Was het de moeite waard? Tuurlijk, de ophef en de hype is nogal hysterisch, maar aan de andere kant: Ansel bewaakt zijn uitvinding goed en houdt het exclusief en daar geef ik hem groot gelijk in gezien alle plagiërende aasgieren.
Mijn aarzeling lag erin dat de Cronut tegen zou vallen en dat deed-ie absoluut niet. Sterker: Ansel biedt meer exclusieve zondige zoetigheden die enorm de moeite waard zijn en hij is bovendien hard bezig zijn imperium verder uit te breiden met een tweede New Yorkse winkel die net geopend is (en waar de Cronut niet wordt aangeboden) met een veelbelovend en vernieuwend meergangen-dessert menu en een Tokioos restaurant dat in juni opent.
De Cronut ervaring is dankzij de inventiviteit van Dominique Ansel zoveel meer dan alleen maar de Cronut.
hassnae[at]aichaqandisha.nl