Drie keer ben ik bij patisserie La Glace geweest, in het Deense Kopenhagen. De eerste keer stond ik voor een dichte deur, omdat het zondag was en ze alleen tijdens de herfst- en wintermaanden op zondag open zijn. De tweede keer bleek een nationale feestdag te zijn en waren ze weer dicht. Maar de derde keer kon ik ein-de-lijk naar binnen.
Nog nahijgend van mijn snelle loopje er naar toe, keek ik in de etalage met een rammelende maag naar de uitgestalde taartjes. Nu kwam het moeilijkste gedeelte: kiezen. Gelukkig had ik daar nog even de tijd voor, want er stond een kleine rij voor me. Ging ik voor de walnotentaart, de caramelmousse, de lemonmousse die naar Hans Christian Andersen was vernoemd of toch voor iets anders?
Twee taartstukjes
La Glace is de oudste patisserie van Denemarken, opgericht in 1870. Je kunt er geen café latte of espresso drinken, omdat die ‘moderne drankjes’ er toen niet waren en ze graag traditioneel blijven. Het interieur is knus. Ronde, marmeren tafeltjes, wiebelige stoeltjes, groene vloer, zalmroze wanden met foto’s van lekkernijen of het verleden van de patisserie.
Ondertussen had ik mijn keus gemaakt. Twee keuzes dan. Ik was er nu voor de derde keer en ik ging echt geen genoegen nemen met een taartstukje. Ha! Ik hoefde het niet eens voor mezelf goed te praten. Ik bestelde twee taartjes en een warme chocolademelk. De vrouw die mijn bestelling opnam vroeg of ik twee keer chocolademelk bedoelde. Nee dus.
Goddelijke Sportskage
Ik begon met de Forårskage. Een frambozenmousse met chocoladetruffel en onderop een cakeje van amandel. Hij was verrukkelijk. Hij was luchtig, je kon de echte frambozen proeven en de combinatie met chocola is altijd lekker.
Vervolgens had ik de Sportskage, de specialiteit van het huis. Geplette nougat, een bitterkoekjesbodem, slagroom, gedecoreerd met gecarameliseerde bladerdeeg en ik meende ook wat walnoot te proeven. Oh, hij was goddelijk. Ik geloof dat ik na de eerste hap die ik doorslikte hardop heb gezucht. Hiervoor was ik dagen terug naar La Glace gekomen. Hij was bijna perfect. De slagroom was, zoals alle slagroom die ik in Denemarken en Zweden heb geproefd, niet zoet genoeg voor mij als zoetekauw. Maar het binnenste was heerlijk.
Misselijk
Toen ik mijn taartjes kreeg, werd ik gewaarschuwd de Sportskage als laatste te eten, omdat hij erg vullend was. En dat heb ik geweten ook. Steeds langzamer at ik verder. Maar zonder tegenzin.
Ik ben in mijn leven nog nooit zo misselijk geweest als toen ik La Glace verliet. Zelfs voor mij bleken twee taartjes toch echt teveel. Uren heb ik door Kopenhagen gedwaald, mezelf afgevraagd waarom ik dat toch had gedaan. Maar toen ik terugdacht aan de heerlijke taartjes, wist ik precies waarom.
Foto’s: © Majda Ouhajji
majda[at]aichaqandisha.nl